Saraa

Saraa

Vertu sterk!

„Ég var aðeins  fjögurra ára þegar ég gerði mér almennilega grein fyrir ógninni sem gegnsýrði allt daglegt líf í Gaza. Við vorum saman fjölskyldan upp á þaki í kvöld svalanum einsog við gerðum gjarnan þegar hitinn fór upp úr öllu valdi á sumrin. Stundum dvöldum við á þakinu langt fram eftir kvöldi. Þau voru saman komin einsog venjulega, afi og amma, foreldrar mínir, frænkur og frændur að drekka te og borða smákökur og við krakkarnir lékum okkur í kringum þau. Þessi notalega samverustund í faðmi fjölskyldu minnar breyttist skyndilega í hrylling þegar himinninn klofnaði við ærandi drunur sem nístu í gegnum hverja einustu frumu þegar sprengju var varpað af ísraelum í nágrenninu við okkur. Eitthvað lenti undir henni. Ég var sturluð af ótta og mamma sem hélt utan um mig sagði: „Ekki vera hrædd, ekkert að óttast, vertu sterk.“ Þetta var mitt veganesti að heiman, vertu sterk! Vissulega erum við palestínubúar sterk einsog okkur er jafnan lýst en það er afþví að við höfum lært að lifa af við aðstæður sem eru óútreiknanlegar og óboðlegar síðan Palestína var hernumin 1948. Í hernumdu landi er ekkert pláss fyrir drauma, þú ert bara að lifa af einn dag í einu.. Það er þrengt að okkur í öllum málaflokkum. Föðurbróðir minn fékk krabbamein og sótti um að komast í krabbameinsmeðferð til ísraels en fékk synjun og dó. Við þurfum að borga fyrir að fara úr landi og við komumst ekki úr landi án þess að sækja um vegabréf hjá yfirvöldum í ísrael. Palestínsk börn eru hneppt í fangelsi án dóms og laga. Oft var rafmagnslaust eða vatnslaust  fleiri daga og þegar ísraelmönnum hugnaðist að skrúfa fyrir rafmagnið þá sat ég og las skólabækurnar við kertaljós. Sama gerðu þeir þegar stríðið byrjaði. Þeir skrúfuðu fyrir vatn og rafmagn á öðrum degi stríðsins. Allt var skammtað eða takmarkað löngu fyrir 7. október, nám, ferðafrelsi, matur, eldsneyti, vatn og rafmagn. Í dag er ekkert í boði, hvorki heimili né matur og fólk er annað hvort drepið með vopnum eða hreinlega svelt í hel. 

Ég vissi að ég þurfti að yfirgefa Gaza og stórfjölskyldu mína til þess að skapa mér og dóttur minni eitthvað líf. Dóttir mín var aðeins eins árs þegar við lögðum af stað til Íslands árið 2019. Við vorum í þrjú ár á leiðinni. Tími sem var mjög erfiður. Ég var útlendingur, ein með barn.

Fjölskyldutengslin og stórfjölskyldan er mikilvæg í Palestínu og ég venst því seint að vera ein og án fjölskyldu minnar. Í dag er ekkert eftir af gamla heimilinu mínu. Húsi foreldra minna og hús þriggja systkina eru rústir einar í dag. Núna hafast þau við í tjöldum við ströndina. Ég talaði við mömmu um daginn og hún segir ennþá „vertu sterk“ og ég sá að hún hélt tárunum aftur af sér. Hún vildi ekki gráta fyrir framan mig. Hún sem lifir í stöðugri lífshættu gerir það sem hún hefur alltaf gert. Telja í mig kjark. 

Ég starfa í leikskóla og hef lært mína íslensku þar og dóttir sem er að fara í annan bekk í grunnskóla er alltaf að kenna mér eitthvað nýtt. Ég er þakklát að dóttir mín og ég lifum við öryggi í dag. Ég hef lítinn tíma fyrir félagslíf en hef eignast nokkrar íslenskar vinkonur og vini en ég þekki takmarkað palestínska samfélagið á Íslandi vegna anna en ég mæti í allar kröfugöngur og öskra mig hása „Free palestine, Frjáls palestína.“ Mig dreymir að Palestínska þjóðin verði einn daginn frjáls í opnu landi og ég þurfi ekki að vera útlendingur það sem eftir er ævinnar.“ 

Saraa Almasri, leikskólakennari.