Þórdís R.

Bjartur og Þórdís.

Þetta er langhlaup og lífstíðar barátta.

„Ég átti ástríkt og skapandi uppeldi. Afi og amma ferðuðust mikið, mjög mikið, og amma hafði og hefur mikinn áhuga á miðausturlöndum. Ég vissi að amma, passaði að kaupa ekki greipávexti frá Ísrael. Annars var ekki mikill aktivismi endilega í fjölskyldunni, en réttindi kvenna og kvennabarátta var til umræðu. Ég hef líklega frá menntaskólaaldri litið á mig sem femínista og ég lét í mér heyra varðandi jafnrétti og baráttu gegn kynbundnu ofbeldi. Ég styð ég réttindabaráttu hinsegin fólks og hef kynnt mér fjölbreytileikann og áskorirnar á þeim vettvangi. En ég man þegar ég áttaði mig á “intersectional feminism” en fram að því hafði ég kannski aðallega velt fyrir mér jöfnum tækifærum „hvítra“ kvenna í atvinnulífinu og tekið þátt í jafnréttis-nefndum og öðru slíku á þeim forsendum. Þannig séð get ég sagt að meðvitund um einhvers konar réttlæti og mannréttindi hafi verið til staðar.

Það var samt ekki fyrr en að ég kynntist Norður Írlandi þegar ég bjó sem skiptinemi í Belfast að ég fór að átta mig á nýlendustefnu og kúgun og hvernig fólk var aðgreint. Írar versus Bretar og Kaþólikkar versus Mótmælendatrúar. Ég stóð með Írum sem vegið var að og mér fannst augljóst að barátta þeirra væri réttmæt.

Ég vissi eitthvað af átökunum milli Ísrael og Palestínu en deila sem virtist á þeim tíma vera óleysanleg og flókin. Seinna kynntist ég málinu betur í gegnum heimildarmynd um Ung-Sinfóníu og síðan frásögn vinkonu minnar af Vesturbakkanum og Tel Aviv og ótrúlega spennuþrungnu ástandi þar sem brotaviljinn virtist einbeittur af hálfu landtökufólks.

7. Október kom flatt upp á mig eins og aðra. Ég fór að kynna mér málið á samfélagsmiðlum og við mér blasti hryllingur og sprengingar. Ég fann að fólk í kringum mig var ekki að setja sig jafn mikið inn í þetta og ég og það var óþægilegt að ræða þetta í vinnunni. „Jú þetta er svo hræðilegt“ sagði fólk en vildi frekar halda hlutunum á léttu nótunum. Sem ég skil alveg afþví almennt finnst fólki því engu geta breytt.

Strákurinn minn sem ég eignast loksins árið 2022 hafði verið hugmynd í nokkur ár eða alveg frá því 2016. Hann var bara 15 mánaða þegar hryllingurinn hófst í október. Barnið mitt er það dýrmætasta sem ég á. Um tíma vissi ég ekki hvort ég yrði nokkrusinni móðir og var í raun búin að sætta mig við barnleysi og fannst því forréttindi að geta gengið með og fætt barn. Ferlið sjálft að ganga með, fæða og eiga barn voru hráar og nýjar tilfinningarnar að þegar ég sá öll myrtu börnin á skjánum sá ég son minn allstaðar meðal þeirra.

Ég held að sorgin, reiðin og örvæntingin hafi verið svo yfirþyrmandi að ég hafi leitað leiða til þess að bæla þessar tilfinningar með því að bregðast við og gera allt sem var í mínu valdi til þess að stöðva þessa skelfingu. Allavega var hér eitthvað sem small og ég fann mig knúna til þess að framkvæma og gera eitthvað.

Í raun var mér sama um hvað fólki fyndist. Hvort þau hefðu skoðun á því hversu mikið ég póstaði á samfélagsmiðlum eða hvort ég væri að missa tækifæri í atvinnulífinu eða annarstaðar vegna skoðanna minna. Mér var bara alveg sama því hvernig getur það skipt máli þegar verið er að myrða börn fyrir framan augun á okkur?

Um miðjan nóvember 2023 skrái ég mig í félagið FÍP og býð fram krafta mína í hvað sem er. Þá fer ég líka að stúdera Rapyd og hvernig sé hægt að „boycotta“ fyrirtæki. Ég fann aðra konu á netinu hér heima í svipuðum hugleiðingum og saman teiknum við upp tengingarnar á milli fyrirtækja og póstum upplýsingum okkar. Í lok nóvember fór ég að senda pósta á RÚV og ráðuneytin til þess að vekja athygli á málstaðnum og mæta á mótmæli við ráðherrabústaðinn og alþingi og síðan auðvitað í allar göngur sem ég hafði aldrei gert áður að mæta á mótmæli. Ég fann önnur tækifæri til þess að leggja eitthvað að mörkum, einsog fatasöfnun fyrir fólk frá Palestínu eða útvega ljósmyndir fyrir félagið FÍP og önnur félög sem þurftu ljósmyndir til þess að birta með fréttum. Í baráttunni hef ég kynnst allskonar fólki sem leggur sérhæfingu sína og hæfileika til baráttunnar sem í mínu tilfelli er ljósmyndun sem ég kann og get skilað af mér með góðri samvisku. Allt framlag skiptir máli hversu lítið sem það er.

Í baráttunni má ekki gleyma mikilvægi þess að eiga samtöl við aðra, hvort sem það er mann á mann eða í spjallhópum á netinu. En hvílíkur léttir sem það var fyrir mig að finna annað fólk sem sér og upplifir þjóðarmorð á sama hátt og ég og deila með því sorginni. Ég þurfti ekki að upplifa lengur að ég væri að missa vitið en stundum upplifði ég nefnilega að fólk í kringum mig væri kannski á þeirri skoðun. Að ég væri jafnvel manísk eða geðveik.

Á sama tíma þarf að passa að halda í gleðina og vonina til þess að halda dampi af því þetta er langhlaup og verður lífstíðar barátta. Við megum aldrei loka augunum aftur og við eigum ekki annan kost en að halda áfram og þess vegna er mikilvægt að huga að heilsunni…en hvernig? Númer eitt, tvö og þrjú er að eiga hóp af fólki sem hægt er að leita til og tala við en líka til þess að ræða við á léttu nótunum. Vera hluti af samfélagi jafningja í baráttunni er lykilatriði.“

Þórdís Reynisdóttir. Verkfræðingur og ljósmyndari.