Oddný B.

Oddný Björg.

Ég sakna Arafats!

„Líklega hef ég erft viðhorf mín til mannréttinda frá formæðrum mínum. Langalanga amma mín stóð í veginum fyrir fulltrúum sýslumanns þegar þeir ætluðu að sækja einstæða móður sem dvaldi hjá henni hérna á sama bæ þar sem ég bý núna. Þeir ætluðu að sækja þessa konu og senda hana á sveit en Kristín langalanga amma hafði lofað konunni að dvelja hjá sér með ungabarn yfir veturinn og hleypti mönnunum ekki inn. Konan fór hvergi og var hjá Kristínu langa langa ömmu með barnið þennan vetur. Ég er sjötti ættliður ábúanda á Hrauni í Aðaldal. Hér fyrir utan bæinn er reynitré sem er eldra en Israel, líklega 130 ára og gróðursett af langa langa langa ömmu minni. Ég hef búið hér í Þingeyjarsveit í 12 ár. 

Ég hef alltaf verið „palestínu-manneskja.“ Ég kann varla margföldunartöfluna en ég er límheili þegar kemur að sagnfræði og mannkynssögu og kann sögu Palestínu frá því það var undir Ottóman veldinu. Á Vopnafirði þar sem ég ólst upp var hlustað á alla fréttatíma með andakt og ástandið í Palestínu vakti sérstaklega áhuga minn strax þegar ég var lítil. Ég fylgdist með fólki í Palestínu berjast fyrir lágmarks mannréttindum og mér fannst aldrei meika sens hvernig Ísrael varð til. Ég hef sniðgengið vörur frá Ísrael í tuttugu ár. Þannig að þessi meðvitund um ástandið á Gaza er gömul saga í mínum eyrum. Ég stóð í eldhúsinu að hella upp á kafi þegar fréttirnar af 7. Október bárust í útvarpinu. Ég hætti að anda. Þetta var hræðilegt og ég óttaðist hvað myndi gerast í framhaldinu. Svo líða dagarnir og ég hélt kannski að það færu einhverjar umræður í gang á milli Vesturlanda. En svo byrjuðu bara árásarnir en aldrei datt mér til hugar að ísraelsmenn kæmust upp með þennan hrylling. Ég get ekki talið hversu oft ég hef saknað Arafats undanfarið. Í dag virðist engin geta talað og leitt saman ráðamenn frá ólíkum menningarheimum einsog hann kunni að gera. En svo var hann auðvitað drepinn. 

Ég hafði ekki farið á samfélagsmiðla í tvö ár þegar ég opnaði FB og fór inn á BDS sniðgöngu hópinn og fór að vinna með þeirri grasrót. Í fyrsta lagi fór ég aftur á samfélagsmiðla til þess að berjast fyrir Palestínu. Ég þurfti að gera eitthvað. Á hinn bóginn var ég líka að takast á við sorg hérna í sveitinni, skyndilegt andlát barns, sem snerti allt samfélagið og ég vildi sjá myndir og það sem móðir hennar skrifaði. Ég var í miðjum sauðburð þegar ég bjó mér til skrifstofu-poka með Ipad og símann. Ég var að taka á móti lömbunum á milli þess sem ég sendi pósta á sveitarfélögin og kortlagði hverjir væruað nota Rapyd og að vekja athygli á sniðgöngu. Í gegnum þetta fékk ég fyrstu vinabeiðnirnar frá Palestínu og fór að spjalla við Doha unga móður sem átti fjölfatlað barn. Ég hélt fyrst að þetta væri skam þar sem saga hennar var svo hrikaleg. En eftir að hafa spjallað um tíma þá áttaði ég mig á því að líf hennar var raunverulegt. Hún átti þetta veika barn sem þurfti frekari aðhlynningu. Henni var synjað af ísraelsmönnum um að yfirgefa Gaza sem leiddi til þess að barnið dó í höndunum á henni. Eftir að ég kynntist Doha hefur hún eignast annað barn sem var tekið með keisaraskurði í sjúkratjaldi. Sólarhring seinna var hún komin heim í sitt tjald þar sem eldri börnin, 9 og 10 ára gömul biðu eftir henni. Ég hef fylgt Dohu og fjölskyldu í rúmt ár í gegnum líf og dauða og núna er það hungrið. Doha og börnin eru öll orðin svo horuð nema litla sem er ennþá á brjósti og er bolla. Fólk er óþekkjanlegt á myndum fyrir og eftir stríð. Samt brosir Doha og við fíflumst og tölum saman um allt milli himins og jarðar. Ég samþykkti allar vinabeiðnir á tímabili en sagði fólki að ég gæti ekki veitt neina peninga og hvatti þau til þess að þræða sig í gegnum vini mína á FB. Kristín frænka fór að fylgja fjölskyldu vorið 2024 og við bárum saman bækur okkar. Hún er auðvitað þannig að þegar hún gengur í málin fara hlutirnir að gerast. Þetta endaði á því að við fórum að vinna mjög náið saman. Hún kann að safna sem ég kunni ekki. Hún safnaði svo mikið að hún var stoppuð af bankanum vegna laga um hryðjuverk og peningaþvætti. En þá vorum við komnar með 40 fjölskyldur og fleiri konur á landinu bættust í lið með okkur. Þegar bankinn stoppaði Kristínu tók ég við. En fyrir stuttu var Vonarbrú stofnað sem er Allmannaheilla félag með starfsemi milli landamæra og þá fer allt í gegnum félagið sem er mikið heillaspor. 

Ég veit hvað allt kostar á Gaza. Fyrir tveimur vikum kostaði kíló af kindakjöti 27 þúsund krónur en kind á fæti 5000 dollara. Ég veit hvað leigan undir tjöldin kostar en hún hækkar stöðugt. Ein af okkar skjólstæðingum yfirgaf tjaldbúðir þegar leigan hækkaði skyndilega. Hún pakkaði saman án þess að tala við okkur og fór inn á stórhættulegt svæði. Þetta var rýmingarsvæði „evacuation“ þar sem allir eru réttdræpir. Hún hafði leitað skjóls hjá Nasser spítalanum en ég bað hana í guðsbænum að forða sér af því spítalar, moskur og skólar eru helstu skotmörkin. Stundum kemur viðvörun rétt fyrir myrkur um að þeir ætli að sprengja tiltekið svæði. Hún sagðist ekki komast neitt út af börnunum. Ég gat samt talað hana til og fékk hana til þess að yfirgefa tjaldið og þetta hættulega svæði og hlaupa út í nóttina. Morguninn eftir var tjaldið hrunið og greinilegt að þær hefðu slasast ef þær hefðu verið inni í því. Ungur maður hjálpaði henni að taka saman leyfarnar af tjaldinu og dótið þeirra til að flytja niður að strönd. Næsta dag fréttum við að hann hefði verið drepinn við að flytja aðra fjölskyldu. Þegar við Kristín fréttum af sprengingum á tilteknu svæði þá fer allt í gang hjá okkur og við förum að athuga með okkar fólk og gerum manntal. Ég veit stundum hvað er að gerast á Gaza á undan Aljezeera afþví ég er í beinu samband við Gaza. Það líður yfirleitt hálftími frá því að ég fæ fréttir frá Gaza áður en þær birtast á Aljazeera en hinsvegar hending að fréttin rati hingað heim. Á RUV kemur kannski frétt af spítala sem skemmdist en ekki sagt frá því að hann hafi verið sprengdur í loft upp. Ég fylgist ekki með fréttum lengur hérna heima. Hjarta mitt og hugur er á Gaza og líkaminn á Íslandi og ég er á hvorugum staðnum. Núna tala ég reglulega við þrjátíu fjölskyldur og daglega við allt upp í tíu fjölskyldur. Á tímabili voru þetta hátt í 50 fjölskyldur en stundum bara peningatengt. Tengslin verða náin sérstaklega eftir að hafa setið með þeim í sprengjuregni heila nótt. Setning sem ég hef sagt oftast á þessu ári: „Ég mun aldrei yfirgefa þig. Ég lofa að yfirgefa þig ekki.“

Oddný Björg Rafnsdóttir, leikskólakennari.