Ingibjörg T.
Sara Ósk, Tindri og Ingibjörg.
Bismillah
„Ég tók fyrst eftir honum á Þórskaffi. Hann var í slagtogi með vinum mínum. Við fórum í smá eftir partý og síðan ekkert meir. Þetta var veturinn 1986. Á þeim tíma bjó ég á Hvammstanga og vann á saumastofunni Drífu. Ég var í kaupstaðarferð, 23 ára gömul, einstæð móðir og fyrir mér var hann bara einhver karl sem ég tók varla eftir. Það var ekki fyrr en ári síðar þegar við hittumst út í búð. Ég var að versla í Kron í Fellahverfinu, þá kemur hann og heilsar mér og aðstoðar mig með innkaupa pokana. Ég var nýflutt í bæinn með Rakel dóttur mína og leigði hjá konu í Rjúpufelli. Hann bjó í Æsufelli og bauð mér heim í kaffi.
„Strangers in the night.“ Hann sagði lagið fræga fjalla um okkar samband. Hann var aðeins sex árum eldri, en amma sagði „Inga mín þú bara skilar þessum hann gæti verið pabbi þinn.“ Fyrstu fimm árin vorum við að slípa sambandið. Sundur og saman. Við vorum með sama húmor en hérna voru tveir skipstjórar sem gátu ekki komið sér saman um hver ætti að stjórna bátnum.
Salman hafði ílengst á Íslandi árið 1971. Hann var á leið í nám til Bandaríkjanna aðeins 16 ára gamall þegar hann kom við hjá bróður sínum hér á landi og lífið tók nýja stefnu. Þegar við tókum saman kenndi hann við Iðnskólann og var að læra tölvunarfræði. Faðir tveggja dætra úr fyrra sambandi. Saman eignuðumst við tvö börn stelpu og strák og ég átti Rakel mína fyrir. Verkaskiptingin var skýr, ég þreif og hann passaði börnin. Hann lagði alltaf mikla áherslu á menntun. Þegar börnin komu heim með einkunn upp á 8.5 þá spurði hann: „af hverju ekki 9?“ Stuttu eftir að við kynntumst keyptum við barnafataverslun og í framhaldinu stofnuðum við búðina KIZZ með þungarokk vörur í Kringlunni og síðan pizzeríu í Garðabæ. Við vorum alltaf að framkvæma og prófa eitthvað nýtt.
Eitt ævintýrið okkar var að selja reksturinn og flytja til Palestínu árið 1991 með börnin, stelpurnar þrjár og Yousef son okkar. Við fengum þetta fína hús með öllu í Ramallah. Við vissum að það var Intifada í Palestínu. Við fórum samt. Ástandið var óöruggt. Uppreisn og herinn út um allt að berja börn og gangandi. Einn daginn ákváðum við að fara til Jerúsalem, við vorum svo miklir íslendingar og létum útgöngubannið ekki aftra okkur. Á milli Ramallah og Jerúsalem eru 30 kílómetrar. Við ákváðum að labba af stað til Jerúsalem og ætluðum að finna leigubíl á leiðinni. Hvað eftir annað vorum við stoppuð af hermönnum og beðin um skilríki. Einu atviki mun ég aldrei gleyma. Við vorum ekki langt frá Jerúsalem þegar nokkrir hermenn standa álengdar. Salman segir við mig „sjáðu þá, þeir eru að veðja.“ Smá spöl fyrir aftan okkur var barn, í kringum sjö ára gamalt, á hjóli. Annar hermaðurinn fer niður á hnén og miðar á barnið og skítur. Hann hittir ekki. Þeir voru að veðja um líf barnsins. Þegar við komum upp að þeim sýndum við þeim ferðamanna visa en þá missti Salman sig og einn þeirra reiddist og ógnaði okkur, sá hlóð byssuna sína og beindi henni að Rakel dóttur okkar. Þetta voru bandaríkjamenn, þeir töluðu ekki hebresku heldur amerísku.
Annan dag vorum við niðri í Jerusalem þegar Salman heyrir útundan sér stráka tala um að kasta grjóti afþví ísraelski herinn var í grenndinni. En við slíkar aðstæður voru krakkarnir skotin á færi eða barin svoleiðis til óbóta. Allt gat gerst og þarna var það búðareigandi sem kippti okkur inn fyrir og kom okkur í skjól. Intifada er ástand sem þýðir óeirðir og útgöngubann en þar kom í ljós hvað fólkið stóð þétt saman. Eftir tæpt ár af veru okkar í Palestínu þá byrjaði Persaflóastríðið og óttinn við efnavopn. Allir kepptust við að útvega sér gasgrímur. Salman vildi ekki taka áhættu á því að vera lengur úti og við fórum aftur heim til Íslands. Það var að öðru leyti mjög gott að búa í Palestínu afþví samfélagið var svo mannlegt. Ég var þá ung kona með fjögur börn og þegar ég fór niður í bæ á markaðinn var ég alltaf of sein með barnastrolluna á eftir mér en ævinlega beið strætóbílstjórinn eftir okkur. Eins með konurnar á markaðnum, alltaf svo hjálplegar. Fólkið var virkilega gott við hvort annað.
Við vorum heima í nokkur ár áður en við rifum okkur aftur upp og fluttum til Svíþjóðar en þá bara með yngstu tvö börnin okkar. Salman hafði útskrifast árið 1995 úr háskólanum en fékk ekki í framhaldinu vinnu á Íslandi sem tölvunarfræðingur. Ekkert annað en fordómar grunar mig en hann fékk í staðin vinnu í 5000 manna sænskum svefnbæ þar sem ekki var einu sinni hægt að halda uppi samræðum við fólkið í búðinni. Ólíkt lífinu í Ramallah. Eftir sex mánuði þá sagði ég við Salman að ég væri farin heim með börnin. Get þetta ekki. Hann kláraði vinnuna og kom stuttu síðar og við fengum bæði vinnu á Borgarspítalnum, hann sem tölvunarfræðingur og ég sem heilbrigðisritari.
Hann hafði ávallt haft sína trú en það var ekki fyrr en seinna að hann fór að iðka hana að ráði og það var árið 1997 sem hann stofnaði Félag Múslima á Íslandi. Ég tók trú í kjölfarið og við breyttum lífsháttum og tókum upp trúarlega siði einsog föstu, reglubundið bænarlíf og tókum Guð inn í líf okkar. Í Islam er Guð nálægur í öllum daglegum athöfnum og tjáningu. Ekki hugsa ljótt né gera neitt ljótt. Haram. Gefðu fátækum mat ef þú getur. Islam kennir okkur að láta gott af okkur leiða. Ef ég á auka læri set ég það fyrir utan húsið hjá fólki sem ég veit að þarf á því að halda. Þau þurfa ekki að vita að það hafi verið ég. Við hneigjum okkur ekki fyrir kóngi en við hneigjum okkur fyrir Guð þegar við erum að biðja og leggjumst á bæn. Við hittum prins frá Jórdaníu árið 2000 og þá kom þessi umræða upp. Salman sagði að hann væri okkur ekkert æðri. Engin er okkur æðri nema Guð.
Salman greindist fyrst með krabbamein 2017 og það var skorið í burtu, en svo 2019 kom það upp aftur og hann deyr 3. desember 2020. Ég iðka miklu minna eftir að hann dó. Fyrir utan Ramadan ligg ég sjaldan á bæn. Þetta er vegna sorgarinnar og reiðinnar yfir þvi að hafa misst hann. Ég var svo ósátt við hann að hafa yfirgefið mig. Ég þarf núna að endurnýja samband mitt við Guð. Ég á strák frá Marokkó sem við Salman tókum að okkur þegar hann var á flótta 15 ára gamall. Hann er tæplega þrítugur pabbi í dag. Hann er flottur og kíkir til mín reglulega og spyr hvort að ég vilji ekki koma með í moskuna. Mér finnst svo gott að fara í moskuna og biðja þegar ég loksins geri það. Ég veit að ég þarf að biðja meira þá líður mér betur. Þetta kemur. Ég er með mikla ábyrgð inn í söfnuðinum sakir þess að ég er ekkja Salmans. Mig langar að breyta og betrumbæta nokkra hluti. Til dæmis vantar sálgæslu fyrir söfnuðinn sem mig vantaði þegar Salman dó. Við missi fara sumir meira inn í trúnna en ég varð reið út í Guð og hefði þurft hjálp.
Salman sagði við mig að eitt skilyrði í okkar sambandi væri það að hann færi á undan mér afþví ég væri miklu sterkari en hann. Hann myndi ekki geta lifað án mín. En ég gat samt ekki fyrirgefið honum að fara svona frá mér. Eftir að ég prentaði út mynd af honum og setti í ramma sem ég hef á náttborðinu líður mér betur. Ég býð honum góðann daginn núna og góða nótt elskan mín, Bismillah.“
Ingibjörg Tamimi, stjórnarmeðlimur í Félagið Ísland-Palestína.
